Prof. Edwin E. Gordon – amerykański muzyk jazzowy, pedagog, psycholog muzyki i profesor na University of South Carolina w Columbii. Urodzony 14 września 1927 roku, odkrył pasję do muzyki już we wczesnym dzieciństwie. Nie była to jednak tylko fascynacja dźwiękami – jego determinacja i głębokie zrozumienie procesu uczenia się muzyki uczyniły go jednym z najbardziej wpływowych badaczy w dziedzinie edukacji muzycznej.

Profesor Gordon zapisał się w historii jako pionier teorii uczenia się muzyki i twórca pojęcia audiacji. W licznych publikacjach Gordon ukazał, jak zmienić spojrzenie na rozwój muzyczny dzieci oraz proces uczenia się muzyki. Jego badania koncentrowały się na rozwijaniu umiejętności muzycznych dzieci, szczególnie tych najmłodszych.
To on stworzył Teorię Uczenia się Muzyki, która kładzie nacisk na audiację – zdolność do słyszenia i rozumienia muzyki w umyśle, nawet gdy nie jest ona fizycznie obecna. Opracował również testy uzdolnień muzycznych oraz modele wspierania rozwoju muzycznego u niemowląt i małych dzieci, czym zrewolucjonizował sposób myślenia o edukacji muzycznej.

• Wchodzimy z dzieckiem w muzyczny dialog.
• Ruch, ciało i ciszę traktujemy jako integralne elementy procesu uczenia.
• Budujemy atmosferę bezpieczeństwa poprzez stałość i powtarzalność.
• Angażujemy dzieci wielozmysłowo – poprzez słuch, dotyk, wzrok.
• Dziecko nie ,,kopiuje” dźwięku, tylko go rozumie wewnętrznie (jak myślenie dźwiękiem).
• Unikamy piosenek z tekstem i o stałej strukturze oraz tempie (dzieci najlepiej rozwijają się przez zmienność).
• Używamy skal modalnych, rytmów nieregularnych, różnych barw głosu – to pobudza mózg i rozwija jego zdolność do różnicowanie dźwięków.
• Pracujemy metodą call&response – dorosły ,,pyta” dźwiękiem, dziecko ,,odpowiada” dźwiękiem lub milczy (też ważne!).
• Dzieci nie są oceniane ani poprawiane – to sprzyja swobodnej ekspresji i rozwojowi we własnym tempie.
• bujamy, kołyszemy, klaszczemy – to część procesu audiacji. Pomaga to integrować półkule mózgowe i rozwijać schemat w ciele.
• poprzez ciszę tworzymy przestrzeń na „refleksję” sensoryczną.
• Nie ,,uczymy muzyki”- dajemy przestrzeń do rozwoju, tworzymy środowisko, w którym muzyka dzieje się naturalnie.

• Muzykalność i wrażliwość dźwiękową.
• Zdolność koncentracji i uważności.
• Koordynację ruchową i poczucie rytmu.
• Relację rodzic–dziecko poprzez wspólne przeżywanie muzyki.