Artystyczny równolatek Speaking Concerts
Kaja Janda
Kaja Janda: Współpracuje Pan z Fundacją od początku jej działalności, czyli jest Pan właściwie artystycznym równolatkiem Speaking Concertów. Co wyróżnia ten projekt od innych przedsięwzięć? Za co publiczność kocha spikingi?
Marcin Suszycki: Speaking Concerts to wyjątkowe wydarzenia, podczas których można nie tylko doświadczyć wspaniałej muzyki, ale i zdobyć solidną dawkę wiedzy. Często zaglądamy kompozytorom przez ramię i wnikliwie śledzimy ich procesy twórcze. Rozmawiamy o ich inspiracjach, doświadczeniach, wzlotach i upadkach. Tym, co przyciąga, jest właśnie ta oryginalna formuła oraz jedyna w swoim rodzaju atmosfera. Nie mogę nie wspomnieć o charyzmatycznym dyrygencie Marcinie Sompolińskim. Jego ogromna wiedza w połączeniu z wybornym poczuciem humoru to wizytówka naszych spikingów.
KJ: Koncert jest ukoronowaniem pracy artystycznej – dyrygenta, solistów, orkiestry. Który z projektów jest dla Pana szczególny, do którego wraca Pan najchętniej?
MS: Wszystkie projekty są wyjątkowe. Nie potrafię wybrać jednego ulubionego. Mówiłem już o cudownej atmosferze, ale Speaking Concerty to przede wszystkim wspaniali ludzie, którzy ją tworzą. Moje najlepsze wspomnienia to także wszystko, co poza sceną. Zabawne rozmowy, wpadki z prób… Wracając zatem do pytania. Czy mogę odpowiedzieć, że wszystkie?
KJ: Jaki jest Pana – jako wybitnego muzyka, członka orkiestry Collegium F i jej wieloletniego koncertmistrza – sposób na Vivaldiego? To w końcu przebój wszech czasów, znany i kochany przez publiczność na całym świecie. Czuje Pan presję?
MS: Niezależnie od tego, gdzie, co i przed kim gram, zawsze chodzi o to samo: grać najlepszą możliwą muzykę, najlepiej jak potrafię, z największym możliwym zaangażowaniem – to się nie zmienia nigdy. Oczywiście, Pory roku są dziełem szczególnym nie tylko na tle swej epoki, ale w historii muzyki w ogóle. Więc odpowiadając na Pani pytanie – pracując nad każdym utworem czuję, może nie presję, co odpowiedzialność. A podczas koncertu – dochodzi euforyczna radość. Również wykonując słynne Cztery pory.
KJ: Vivaldi miał bardzo konkretny pomysł na Cztery pory ro-ku – czy mimo to można je interpretować inaczej? I – rozbudowując wątek – co sprawia, że możemy nazywać je arcydziełem?
Powstałe w XVIII wieku Cztery pory roku stanowiły przełom nie tylko w rozumieniu nowego sposobu opracowania treści pozamuzycznej, ale i w kontekście techniki wykonawczej. Mimo upływu setek lat, dzieło zachwyca bogactwem detali, pewną świeżością… Zaprasza do przeżywania historii, którą napisał kompozytor barokowy, artystów XXI wieku. Współcześnie mamy wielu fantastycznych interpretatorów muzyki Vivaldiego! Istnieje również wiele reinterpretacji lub – idąc dalej – nawet rekompozycji słynnych koncertów włoskiego kompozytora. Doskonałym przykładem jest David Garrett, który wykonuje “Lato” z zespołem rockowym. My w spikingowym projekcie prezentujemy swoje podejście, które – co pokazują wypełni0ne po brzegi sale koncertowe – słuchacze pokochali. To właśnie ich uwaga jest jednym z czynników potwierdzających status i wagę dzieła muzycznego.
Był uczestnikiem wielu kursów mistrzowskich, m. in. w Lipsku (H. Rilling), Stuttgarcie (J.E. Gardiner) i Brixen (J. Riffkin). Otrzymał Stypendium dla młodych twórców miasta Poznania (1993), oraz Medal Młodej Sztuki Głosu Wielkopolskiego (1994). W latach 1987-1999 prowadził Orkiestrę Symfoniczną Państwowego Liceum Muzycznego w Poznaniu. W latach 1987-1990 był dyrygentem Wielkopolskiej Orkiestry Symfonicznej.
Marcin Sompoliński występował z wieloma orkiestrami symfonicznymi w kraju i za granicą, towarzysząc wybitnym solistom (K.A. Kulka, J. Kotnowska, E. Chojnacka, W. Ochman, M. Bilson) w prestiżowych salach koncertowych (Beethovenhalle-Bonn, Festspielhaus w Salzburgu, Alte Oper we Frankfurcie). Dokonał licznych nagrań radiowych i telewizyjnych. Prowadzone przez niego w 1998 roku koncerty monograficzne Arvo Pärta zostały uznane przez Gazetę Wyborczą oraz Życie za kulturalne wydarzenie roku w Poznaniu.
Osobny nurt działalności artysty stanowią prawykonania muzyki współczesnej, wśród których znajdują się m.in. zamówione przez Międzynarodowy Festiwal Chórów Uniwersyteckich w Poznaniu kompozycje Zbigniewa Kozuba Beati estis oraz Marka Jasińskiego Ad Iuvenatem. Wśród ważniejszych dokonań Marcina Sompolińskiego jest też Missa pro defuncto Wolfgango Amadeo – msza żałobna za duszę Wolfganga Amadeusza Mozarta wykonana liturgicznie 4.12.2001 roku w kościele OO. Franciszkanów na Górze Przemysła. Również i tym razem Gazeta Wyborcza uznała to przedsięwzięcie, obok konkursu im. H. Wieniawskiego, za najważniejsze muzyczne wydarzenie roku w Poznaniu. Missa pro defuncto Wolfgango Amadeo prowadzona przez maestro Sompolińskiego wykonywana jest corocznie podczas Poznańskiego Festiwalu Mozartowskiego.
Flagowymi zadaniami orkiestry Collegium F są wykonania autorskich koncertów cyklu Speaking Concerts. Zespół, który dysponuje bogatą i elastyczną obsadą, współtworzył ponad trzydzieści różnych programów koncertowych, świetnie odnajdując się w bardzo zróżnicowanym artystycznie i stylistycznie repertuarze: od Pasji Bacha, przez symfonie i koncerty Haydna i Mozarta, przez dzieła romantyczne (Beethoven, Rossini, Verdi, Chopin), aż po muzykę XX- i XXI-wieczną (Paderewski, Strawiński, Pärt). Wielowątkowe i skrajnie odmienne programy Speaking Concerts wymagają od muzyków nie tylko pełnego profesjonalizmu, ale również zdolności adaptacyjnych, umiejętności pracy pod presją czasu oraz ogromnego zaangażowania.
Zespół współpracował z Polskim Teatrem Tańca (spektakl Walka Postu z Karnawałem nagrodzony na targach w Cannes), festiwalem Era (T-Mobile) Nowe Horyzonty (koncert muzyki filmowej Eleni Karaindrou), Festiwalem Wiosny Muzycznej w Poznaniu (spektakl Klausa Obermeiera Sacre z muzyką z baletu Święto wiosny Igora Strawińskiego), Festiwalem Nostalgia, Festiwalem Malta czy Enter Festiwal.
Koncertmistrzem orkiestry Collegium F jest Marcin Suszycki – znakomity solista i lider orkiestry, absolwent Akademii Muzycznej im. I.J. Paderewskiego w Poznaniu.